Zerwane zaręczyny

Elinor Carlisle dostaje tajemniczy list, w którym Anonim powiadamia ją o niepewności otrzymania spadku. Intrygantką, manipulującą ciotką Elinor, ma być Mary Gerrard- córka ogrodnika. Dziewczyna dzieli się tymi podejrzeniami ze swoim narzeczonym- Roderickiem Welmanem. Bagatelizują anonimowy list, jednak wyruszają w podróż do Hunterbury. Kiedy przybywają, dowiadują się o słabym, lecz niezmiennym stanie zdrowia ciotki Laury. Poznają także osoby, opiekujące się ich droga krewną, w tym ową manipulantkę, w której od pierwszego wejrzenia zakochuje się Roderick, mimo słowa danego Elinor. Dziewczyna jest tym faktem załamana, choć niczym nie daje tego po sobie poznać i zrywa zaręczyny.

Wkrótce jednak stan staruszki gwałtownie się pogarsza i prosi ona o wizytę zaufanego notariusza w celu spisania ostatniej woli. Jednak nie zdąża tego zrobić, ponieważ w nocy umiera. Cały spadek zostaje zgodnie z prawem dziedziczenia przekazany Elinor Carlisle, która decyduje się sprzedać posiadłość. Jej ponowny przyjazd do Hunterbury zbiega się ze śmiercią ojca Mary Gerrard, która podobnie, jak panna Elinor, przyjechała z Londynu uprzątnąć rzeczy swego zmarłego.

Czy słuszne jest posądzenie panny Carlisle o zamierzone otrucie córki ogrodnika, która odebrała jej narzeczonego? Czy popełnienie morderstwa, a myślenie o nim, to to samo, czy zupełnie dwie różne rzeczy? Sąd skazał Elinor, jednak niezawodny detektyw Herkules Poirot postara się doszukać prawdy podczas kłamania nad popołudniową filiżanką herbatyi pomóc w uniewinnieniu niedoszłej narzeczonej panicza Welmana.

Co tutaj dużo mówić... Zerwane zaręczyny pani Agaty Christie są pierwszym kryminałem tej autorki, który przeczytałam, a w kolejce za nim stoją jeszcze dwa inne. Ta książka nie zrobiła na mnie szczególnego wrażenia ani nie sprawiła, że od razu zakochałam się w twórczości autorki. Czytając ją, bawiłam się w pewnego rodzaju detektywa, w związku z czym spodziewałam się zakończenia. Jednak na moment zgubiłam swoją teorię pod napływem dodatkowych informacji dostarczonych przez detektywa Poirota. Nie wiedzieć czemu, ale on działał mi na nerwy i z pewnością nie przypadł mi do gustu. Nie chciałabym go równać z uwielbianym przeze mnie Sherlockiem Holmesem, lecz gdybym to zrobiła, to z pewnością wygrałby ten drugi.

Zerwane zaręczyny na pewno nie są stratą czasu dla osób, które lubią rozwiązywać zagadki morderstw, niewymagające szczególnego wysiłku umysłowego. Książka była miłą odskocznią na wieczór i sprawiła, że do pióra pani Christie powrócę za jakiś czas.