Kiedy cię poznałam

Jasmine kocha swoją pracę i dotkniętą zespołem Downa siostrę- Heather. Jednak pewnego dnia zostaje zmuszona do pójścia na tzw. urlop ogrodniczy.  To właśnie wtedy cały harmonogram jej idealnego życia wali się w jednej chwili. Rozpaczliwie stara się odnaleźć jakieś zajęcie, które zastąpiłoby choć na chwilę przerażającą otchłań, wciągającą ją coraz bardziej w wir znudzenia. W bezsenne noce podgląda swojego sąsiada- Matta Marshalla, znanego ze swej nadpobudliwości, szczególnie po otrzymaniu zwolnienia z pracy w radiu i opuszczeniu przez żonę. Jasmine nienawidzi go za to że podczas pewnej audycji nie zareagował na złośliwe komentarze dotyczące osób z zespołem Downa, a wręcz przeciwnie. Jednak podczas conocnych obserwacji Matta, coraz lepiej go poznaje i nieświadomie zaczyna uczestniczyć w jego życiu, a także mu pomagać. Każde z nich boryka się z problemami zupełnie innej miary, lecz to im nie przeszkadza, aby nawiązać nietuzinkową więź, mogącą dokonać cudu: zamienienia nienawiści na przyjaźń w niespełna rok.

Cecelia Ahern zadebiutowała przede wszystkim wzruszającą powieścią Love, Rosie, która była wręcz fenomenem rok temu. Osobiście jej nie czytałam, lecz oglądałam film (wiem, wiem, to nie to samo). Sięgając po Kiedy cię poznałam liczyłam na coś niesamowitego, przeczytanie nietuzinkowej historii miłosnej  po +30, jednak... Zawiodłam się. Co tutaj dużo mówić: Jasmine dostaje urlop ogrodniczy od swego niby wspólnika, jest wkurzona, zaczyna bawić się w ogrodnika, poznaje swego sąsiada-zawadiakę Matta i otrzymuje nową propozycję pracy od mężczyzny o niezwykle zabawnym imieniu Monday. Biorąc pod uwagę opinie, które słyszałam od znajomych na temat geniuszu tej autorki spodziewałam się książki, która wbije mnie w fotel. Niestety, myliłam się. Był to kolejny przypadek zakupu wywołanego pobudkami ,,ta autorka napisała coś dobrego, więc zawsze tak będzie".

Jedyną pozytywną osobą, a zarazem wprowadzającą życie do fabuły, była siostra Jasmine- Heather. Czytanie rozdziałów z nią było przyjemną odskocznią od kapryśnej i irytującej głównej bohaterki. Jest to na pewno najbarwniejsza postać w całej książce, co może mieć związek z jej chorobą, podkreślającą w wyrazisty sposób jej pozytywne cechy charakteru: pracowitość, sympatyczność i troskliwość. Często odnosiło się wrażenie, jakby zabiegana Jasmine wcale nie była jej opiekunką, a odwrotnie- to Heather opiekowała się nią.

Więcej chyba nic nie da się dodać... Fabuła strasznie monotonna, miejscami wręcz nieciekawa. Książka może służyć jedynie jako skuteczny zabijacz czasu podczas podróży. Mimo porażki na tym froncie dam autorce jeszcze jedną szansę, sięgając niebawem po jakąś inną powieść jej pióra, być może P.S. Kocham cię bądź Love, Rosie, o której wspominałam wcześniej.