Trzeba wierzyć w tę opowieść

Ono gdzieś jest. Musi być. Szukaj światła, ale... Nie dostrzegaj go. Dlaczego? Bo nie istnieje.

Marie- Laure jest nastolatką mieszkającą wraz z ojcem w Paryżu. Gdy utraciła wzrok, zaczęła poznawać świat za pomocą słuchu oraz dotyku. Nauczyła się odnajdować w Paryżu za sprawą jego dokładnego, miniaturowego odzwierciedlenia. Jednak czy będzie potrafiła zrobić to samo, jeśli Hitler postanowi zdobyć świat? Kiedy Francji grozi zbombardowanie, ucieka wraz z ojcem do Saint- Malo, na wybrzeżu Bretanii. Wkrótce on znika, lecz zostawia pewien ważny przedmiot, otrzymany na przechowanie od muzeum. To brylant, mający według legendy, zapewnić posiadaczowi zdrowie, kosztem nieszczęść bliskich mu osób. To Morze Ognia.

W tym samym czasie, w Niemczech, żyje pewien chłopiec. Werner Pffening ma marzenia nie do spełnienia według dorosłych. Jednak dzięki jego smykałce do naprawiania radioodbiorników mają one szansę się ziścić. W ten sposób trafia do obozu dla młodzieży Hitlerjugend i uczy się nie tylko, jak być wzorowym Aryjczykiem, a także żołnierzem oddanym Trzeciej Rzeszy. Jednak nie podziela zdania narzuconego przez samego Hitlera i przekazywanego poprzez nauczycieli.

Wkrótce życiowe zawirowania przenoszą Wernera do malowniczego Saint- Malo, gdzie ma wytropić odbiornik radiowy, który nadaje niezrozumiałe przekazy, mogące poważnie przeszkodzić w zwycięstwie Niemiec. Udaje mu się to, jednak... Odkrywa sekret z dzieciństwa, będący fundamentem jego początków związanych z zamiłowaniem do nauki. Spotyka także Marie-Laure. Uczucia biorą górę nad rozsądkiem i... Postanawia zataić fakt odkrycia namiarów wrogiej transmisji radiowej. Wkrótce losy tej dwójki splatają się ze sobą.

Światło, którego nie widać autorstwa Anthony'ego Doerra to na pewno książka długo zapadająca w pamięć. Nie przybliża nam podręcznikowej wersji II Wojny Światowej, ale tę prawdziwą, przeżywaną oczami niewidomej dziewczyny zdanej praktycznie na łut szczęścia i chłopca, wychowanego na wzorowego żołnierza Wehrmachtu. Występują tam także inne, ciekawe postacie, jednak wokół tej dwójki zgromadzona jest cała fabuła. Są niczym epicentrum powieści. Anthony Doerr stworzył coś niesamowitego i poruszającego serca, lecz zdania formułowane wprost nie zmuszają czytelnika do wylewania łez nad przeżyciami bohaterów, co czyni jego powieść na swój sposób oryginalną, niepowtarzalną. Dialogi prowadzone są w podobny sposób: krótkie zdania, nie zawierające sensu przenośnego, lecz dosłowny, dobitny. Osoba, sięgająca po tę pozycję nie powinna się spodziewać wybitego na wyżyny romansu, ponieważ go tam nie ma. Ta książka czaruje czytelnika czymś innym: prawdą.

Moje odczucia po przeczytaniu Światła, którego nie widać były dość mieszane. Być może dlatego, że podchodziłam do niej z lekka jak pies do jeża, a jej ukończenie zajęło mi prawie trzy miesiące. Zaczynałam, a następnie po przeczytaniu kilkunastu stron, odkładałam na półkę. Nie potrafiłam jej przeczytać jednym tchem. Często zdarza się tak, że książki pisane prostym językiem, są tymi, którym powinno poświęcić się więcej czasu. Tak było w moim przypadku. Jednak w ciągu tej przerwy świątecznej postanowiłam przełamać swoją barierę i... Udało się. Anthony Doerr stworzył według mnie coś niesamowitego, biorąc pod uwagę tło, jakie postanowił stworzyć. Umieszczenie fabuły w okresie II Wojny Światowej nie jest czymś łatwym, zwłaszcza, jeśli po ukończeniu można się spotkać z krytyką i porównywaniem do innych autorów. Jemu udało się ominąć wszelkie pułapki i tak oto powstał świetny projekt literacki, zasługujący na aplauz. Rozczarowała mnie jedynie lekka chaotyczność w opisywaniu przeżyć bohaterów, ponieważ nie jestem przyzwyczajona do książek w których rozwiązanie podaje się nam przed opisaniem sytuacji, bądź na odwrót. Chociaż... Może aby zmienić zdanie pod tym względem, należy powrócić do tej lektury za jakiś czas, lecz nie przerywać jej i nie rozpoczynać na nowo czytania po miesiącu? Zobaczymy.